Dzieci to małe, ciekawe świata istoty, którym wybaczyć należy wiele niewłaściwych zachować. Czas dzieciństwa oraz dorastania to moment na poznawanie zachowań społecznych i naukę. Kiedy jednak zaburzenia zachowania u dziecka powinny budzić niepokój? Jakich symptomów nie powinniśmy bagatelizować?

Zaburzenia zachowania i ich krótka charakterystyka

Zaburzenia zachowania to schorzenie, które dotyka 5- 10% dzieci. Psycholog dziecięcy bądź psychiatra to specjaliści, którzy zajmują się leczeniem tego typu dolegliwości. Zaburzenia zachowania najprościej określić jako pewien zespół objawów, które mogą zawierać w sobie tzw. zachowania ryzykowne (m.in.: spożywanie alkoholu, samookaleczenie, nadmierne podejmowanie ryzyka), ale nie muszą. Najczęściej są to:

• wybuchy złości,
• lekceważenie norm,
• kłótnie z osobami dorosłymi,
• złośliwość dla innych dzieci i dorosłych,
• nieuzasadniony opór,
• częste obrażanie się,
• złe znoszenie krytyki.

Kiedy reagować na dziwne zachowanie dziecka?

Jeśli widzimy niepokojące zachowania, które mogą świadczyć o zaburzeniach zachowania, należy zgłosić się z dzieckiem do specjalisty jak najwcześniej. Zwlekanie z udzieleniem profesjonalnej pomocy może prowadzić do pogłębienia problemu. Bardzo często zaburzenia zachowania u dzieci są wynikiem niekonsekwencji wychowawczej. Jeśli więc u dzieci zauważyć możemy przynajmniej trzy wyżej wymienione objawy, warto zgłosić się o pomoc do specjalisty. Brak autorytetu, wymuszanie stosowane przez dziecko, z całą pewnością stało się na tyle zakorzenioną praktyką dnia codziennego, że jest to proces nieodwracalny bez właściwej ingerencji specjalisty.

Jak wygląda leczenie?

Psycholog dziecięcy przeprowadza dokładny wywiad, w którym szuka czynników wywołujących dane zachowania problemowe. Następnie przeprowadza sesję terapeutyczne rodziców z dziećmi, a w przypadku dzieci starszych, również indywidualne spotkania. Rzadko wdrażane jest leczenie farmakologiczne.

Zaburzenia zachowania a dojrzewanie i naturalne procesy rozwoju dziecka 

Często rodzice myślą zaburzenia zachowania u swoich dzieci od normalnych faz rozwojowych. Do najbardziej popularnej należy faza separacji dziecka od matki, która przypada na okres 20- 30 miesiąca życia dziecka. Jest to okres znany powszechnie jako tzw. bunt dwulatka. W takim okresie życia dziecka, nawet jeśli występują kłótnie, nieuzasadniony opór, nieposłuszeństwo, częsty płacz, rozdrażnienie, nie musimy sięgać po poradę specjalisty. To przełomowy czas w życiu każdego dziecka, który mija samoistnie.

Każdy rodzic, pedagog czy opiekun prawny pragną dbać o zdrowy, prawidłowy rozwój dziecka, nie tylko w sferze fizycznej, ale także psychologicznej. Warto więc poświęcić szczególną uwagę także na zachowanie dzieci, a właściwa, szybka reakcja, pomoże uchronić młodych ludzi przed późniejszym występowaniem poważnych schorzeń i zaburzeń, takich jak np. depresja.